Gelin itiraf edelim: Hangimiz etrafımızda birlikte olma sansı beliren insanlara ”Elde var bir” gözüyle bakıp, daha zor, daha imkânsız ütopyaların peşinde bir defa olsun şansımızı denemedik ki. Sonuçta hep ona döndük, Sükût-u Hayal ile. Lakin kimimiz onu bıraktığımız gibi, kimimiz ise ya başkasının kolunda ya da üç, beş çocuğu ile bulduk. Peki ne yaptık da böyle bir faturaya layık olduk? Çünkü ta baştan etik değildi, oyunun kurallarını bozduk...

Ne aklıma gelirdi, nede hayal ederdim
Hiç mi hiç hesapta yoktu, bir gün çıkıp ta geleceğin
Üstelik ben bu aşkın en son ümidini, geçen yıl tüketmiştim

Bir ihtimal olsun verebilseydim eğer bir gün çıkıp ta gelebileceğine
Senin için yazdığım şiirleri, loş kahvelerin nemli masalarında
Ve boş sigara paketlerinin üzerlerinde unutur muydum hiç?
Ve dahi, Şehirlerarası Otobüslerin arka koltuklarında?
Nasılda unutmuşum seni?

Oysa her yağmurlu havada, elimde bir kazakla
Seni arardım hep oda oda kaygıyla ve telaşla
Çünkü sen, hiç sevmezdin yağmurları korkardın, üşürdün o havalarda
Oysa bu yıl ki yağmurlar şakır şakır yağdı da, hiç aklıma gelmedin
Üstelik bir kap koymuştum altına, senin odan damlıyordu da !

Nasılda unutmuşum seni?
Oysa elimde bir bez, hiç durmadan silerdim mabetlerimi
Sana dair ne varsa anılar, hatıralar ve tüm resimlerini
Hele o bahçen!
Hele o çiçeklerin!
Onlar idi tek tesellim okşardım, severdim, bahçıvanlık ederdim
Şimdi ise bir görsen soldu, kurudu, oluverdi bir hazan
Nasılda unutmuşum seni?

Ve sen!
Şiirlerimin en güzel, feryatlarımın en gür zamanı duymayıp ta beni
Birden çıkıp geldin, külünü bile savurmuşken sevdanın hasret yeli
Ne diyeyim, ne demeliyim, nasıl sevinmeliyim?

Evet
Vakit çok geç oldu, bu gece buralısın anlaşılan?
Şuralarda, boş bir oda olacaktı, git, yat ve dinlen
Ve yarın uyandığında lütfen!
Çocuğum var uyanmasın, kapıyı da sessizce ört giderken, sessizce ört giderken

Metin Ceylan