İki Kişiydik
İki kişiydik o gece aynı yolda yürüyorduk
Aramızda mı? Özel bir şeyler yoktu, ya da biz öyledir sanıyorduk Caddeler geçiliyor, sokaklara dönüyorduk Ve biz hâlâ iki kişi, aynı yöne yürüyorduk Önce ayak sesleri bir birine karıştı Sonra kaçamak bakışlar bir biriyle buluştu Vesselam zaman vardı, mekân ise uyardı Çaresiz tanışacaktık bu son kaçınılmazdı Lakin ben de cesaret yok, o ise biraz tutuk Ve biz hâlâ iki kişi, aynı yöne yürüyorduk Yollar ilerledikçe beni bir kaygı sardı Çünkü cadde sonunda bir yol ayrımı vardı Ve ben karar vermiştim, sağ yola sapacaktım O’ ise tam tersine soldaki yolu seçti Ben gururluydum, geriye dönemezdim Sanki ben gururluydum da, o değil miydi? Çünkü o’ gün den sonra o da, bir daha görülmedi Bir daha görülmedi Metin Ceylan |