Eylül
Eylül
Hep, Eylül’ e denk gelir sevdalarım Her şeyin solduğu, her yokluğun doğduğu Eylül’ e Önce, kuşlar terk eder göklerimi, çizgi çizgi Çizgi çizgi göçer kuşlar, bir davete gider gibi Bir davet ki; benim bilmediğim, onların bildiği Sonra, bir hoyrat rüzgar siler tepelerimden yeşilin rengini Ve geriye kalan ise yalnız toprağın rengi Dışarıda saçsız salınan servilerin sesi Şöminemde ateş, duvarlara yansır, alevin rengi Işıklar oynaşırken ben: Arta kalanlarla beslerim sevgimi Kâgir duvarlarda örümceğin terk ettiği ağlar Ağlar, göklerimin biriktirdiği gri bulutlar, bahtıma Eylülde, Eylül gibi Ve işte yine Eylül ve ben, yine Eylül Metin Ceylan |