yağmur..._ tuzlu çakıl taşları arasında deli lodostum asi ve yalnız _ şehrimin günahından arınmış kaldırımlarına vuran ıslak ışıklarla sevişip türkü söylüyordum günüme ve uçurumun kıyısında açan ilk gelincik zamanın paslı çemberinde _ ölüm ya da aşk_ yüzüme vuran tek gerçek ve en büyük bilinmeyenimdi oysa ben ak kağıt üstünden kara kuma yazılmış bir martı sessizliğinde tanımıştım seni bir de buluttan intihar eden her damlada sesini dinlemiştim... 15/10/07 |
kutlarım kalemi...
saygımla...