0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1018
Okunma
Ben yalnızlıklar beslerim koynumda,
Gidişlerime sebep soluk soluğa,
Büyütürüm usanmadan umutlarımda...
Bozuk hayallerimden başka,
Birikmişim yok kumbaramda...
Gözümün feri, asılmış kalmış yollara,
Bundandır mecaali yok ömrümün,
Gündüzün peşinden ağlamaya.
Ey kara! Akşamdan mı sanırsın kendini,
Gece bile demimden almış rengini!
Ben! Ne zaman yeltensem sevmeye,
Yalandan bir yalnızlıkta hediye ederim kendime,
Bilirim aşkın hanı göçüktür biraz,
Ulaşılabilmezin kentine.
Kafdan bir korkudur, geceler,
Hazırlığıdır sevgilinin, kof bir terkedilişe...
Ve gün gelir büyür yalnızklarım,
Sen gitmelere astıkça güzel tenini,
Ben onlara sarılır - ağlarım.
012/Kelkit
