Tablet Bonibonlar
Eksi on beş
Anıttepe’de bir park Ve saatlerce oturduğum belediye zimmetli o bank Avuçlarımda tek renk bonibonlar Üç beş çocuk vardı karşıda Gizli gizli sigara içiyorlardı evlerine girmeden önce Çam ağacının altında Bir an çocukluğuma dondüm Sonra Freud’a sövdüm O yaşlarda gizleyecek hiçbir şeyim yoktu Sabah uyandığımda Annem görmesin diye Makineye attığım sidikli çarşafları saymazsak Büyüdükçe ne çok sırrım oldu O gün, onlardan en değerlisini Bir ağaç kovuğuna fısıldadım ve üstünü karla kapattım İlk güneşte kar eriyecek ve en büyük sırrım İçimdeki bunca zamanlık esaretine son verecekti Başkalarının sırları ise benimle gidecekti Olmadı, olamadı Çamur karışmış karın içine O sır hep o ağaç kovuğunda kaldı Anladım ki Kristalleşmek için yanlış zaman ve yanlış yaştı fhrn-jir |