Acıların bulutlarıyla sarmaş dolaş uzanıp her gün geceye
İntiharın teline sokuluyor sızı, savrulurken aşkın etekleri
Mor türküler yanıyor neonlarda, dillerde zoraki kahkaha
Pusuya yatmış cılız gölgeler, ava çıkmış sokak köpekleri.

Ellerimin seyrek çizgilerine yıllar üşüşmüş, dağlarda kar
Toprağa düşen damlada iniltili bir sessizliğin muamması
Perdeyi okşarken her gece rüzgâr, yatakta ter kanı koklar
Dorukları sallar sözlerim, yüreğimde göverir imge tarlası.

Saydam bir bakışın kıskançlık dallarıyla geçiyorum sıratı
Ezberimde sevdanın adı, yitik adresler mektup pullarında
Bütün elvedalarımın kıraç mezarlarında onlarca ölünün ahı
Damarlarımda aşkın yolu, bir kadın hıçkırığı şakaklarımda.

Hayatın boşa karılmış destelerinde, kazanan hep aşk olsa da
Hüznün bütün batıklarından çıkarılsa da sevda denen o yontu
Sonsuzluğu gösteren düş haritalarında olsa da ölümsüz adalar
Gönlümüzün sarı sularına her fırtınada düşlere yolculuk var.

Kendi serüvenlerimizin sarmaşık salıncaklarına yangın sıçrar
Rötarlı itiraflarımızın sarılışlarına kaybedişlerin kokusu ağar
Yürekte yangın beklemez gülüm, er geç bedenlerimizi sarar
Aç asil yüreğinin yelkenlerini rüzgârıma, mutlaka güneş açar.

Selahattin Yetgin