YÜK TRENİ
Bir yük treni homurtusuyla
Sisli dağ yollarından, Çeker götürür bizi son geceye Külfetli ömrümüz. Donmuş nehirleriyle kış, Camda karlı bir orman; Savrulan karlar gibi kimsesiz, Bu yerde sürgünüz. Gider; Savrulur gider, Işığına aldanan pervaneler! Tren... Raylar üzerinde yalnızlığımız Ve gece kuşları… Buz gibi kırılır çığlığında ruh, Hüzne dokunuşları... Tâ içimizden yakalar bizi, Bırakmaz ürpermeler! Kararıyor gölgemiz; bak, Batan güneşte! Bir yük treni homurtusuyla Her ah edişte, Sarsılıyor; Demir raylar üzerinde yorgun ömrümüz! Gün çekildi, İkimiz kaldık işte! |