6 ocak 2012 günlerden Cuma ve saat 09.45
***
İçimde her şey var. Korku, kaygı, tasa
Başkent Ankara bulunduğum yer,
Soğuk oda, soğuk bir masa..
Ve başımda yeşil önlüklüler.

Yıllarca düşüncelerdi beynimi kurcalayan,
Şimdi ise lastik eldivenli beyaz eller.
Ama şu an benim aklımda olan,
Ölümle yaşam arasında ki gelgitler.

İnce bir çizgi var önümde
Yüreğim çarpıyor, tebessüm olsa da gözümde
Ya takılıp düşecek, kalkamayacağım,
Ya atlayıp geçecek, derdime göz kırpacağım.

Başlıyoruz;
***
Başım ayrı sanki bedenimden,
Vücudum uyanık ama beynim uyuyor.,
Belli belirsiz yaş süzülürken gözümden,
Fazla hissetmesem de kulaklar her şeyi duyuyor.


Bazen bir temasta gözlerim kararıyor,
Ellerim bağlı; Aslında dur diyesim geliyor.
Sonra etraf aydınlanıyor görüyorum,
Diyorum ki sorun yok, hala yaşıyorum.

Zaman geçmiyor,
Bitmek bilmiyor dürtüler.
Başım uğulduyor,
Kulaklarım çınlıyor.
Bitecek diyorum sabret her şey geçecek,
Sen hayata küsmüşken, o sana merhaba diyecek.
Kendime olan tesellim gevşetiyor vücudumu,
Hem, sevdiklerime sözüm var yitirmeyeceğim umudumu.

Epeyce zaman geçiyor. Saat 12.35
***
Nihayet sıyrılınca eldivenler ellerden,
Hissediyorum artık bu işin bittiğini.
Etrafımda ki gülen göz ve mimiklerden,
Anlayabiliyorum sorunsuz geçtiğini.

Daha da önemlisi yaşıyorum..
Yaşıyorum vallahi yaşıyorum.
Çünkü, güneşi yeniden görüyorum.
Aklıma kısacık şiirim geliyor, mırıldanıyorum.
***

‘’Akıntıya karşı kürek çekmedim hayatımda,
İçine düştüğüm dert girdabına inat, kulaç atıyorum.
Yine alamadı beni dibi görünmez derinliklerine,
Etrafındaki kırışmış leb-i deryaya tutunuyorum.
GÜNEŞİ GÖRÜYORUM…’’

Eğil hayat önümde eğil,
Artık evime dönüyorum.
Kaldığım yerden değil,
Yeniden doğmuş gibi,
Sana merhaba diyorum…
Birol Yiğit