Ben
Avukatı olup gönlümün
Hakkını arıyorken sevdamın,
O ise yargıcı oldu haksızlığının
Kırdı kalemimi
Celladı oldu yüreğimin.

Onun için söylediğim,
Onun için yazdığım
En güzel cümleler, sığmazken kağıtlara,
O; güzel elleriyle birer, birer
Buğulu cama yazılmışçasına silip attı yüreğinden
Oysaki
Kalıcı sözcüklerdi hep dökülüveren gönlümden

Her seferinde sığdırırken yüreğine yüreğimi,
İstedim ki sevgim kaplasın içini,
‘’ben’’ dolayım bedenine

O ise bakıp mutluluktan yumduğum
Çok Sevdiği masmavi gözlerime,
Bir nefeste boşaltıyormuş içindeki beni,
Üflüyormuş yüzüme.



Ben tutkuyla bağlanıp ona
En içten tebessümle seyrederken yüzünü,
Sahteymiş ki sevgisi,
Hiç titremeden elleri
Yüreğimden söküp alabilmiş yüreğini
Bencilce sevmiş,
Bir anlamda kullanmış beni,
Heba etmiş onca yıl ona verdiğim lebi derya sevgimi.

Terk-i diyar eyledim o şehri,
Üzüntümden, kahrımdan.

Basmaya kıyamıyordum
Bastığım yerlerde var diye ayak izleri

Mutlaka karşılaşacaktık
Sonbaharında rüzgarın tozunu savurduğu
Yaz sıcağında güneşin yakıp kavurduğu
Kış yağmurlarının dövdüğü ıslak kaldırımlarda
Sarılamayacaktık
Bakışamayacaktık
Ben bir kaldırımda
O diğerinde
Yürüyecektik
Sanki iki yabancıydık


İçim burkulacaktı
Artık olmayacaktı
Dudağımda busesi.

Korktum;
Verem olmaktan ona olan aşkımdan
Zira aldığım her solukta hissediyordum
Her an geçiyordu yakınımdan
O tertemiz nefesi.

Kaybettik
Bir hiç uğruna zindan oldu hayatımız
İkimizin de kalmadı artık aşktan yana şansımız
Ne o, benim verdiğim sevgiyi bir daha bulabilecek
Nede benim yeniden sevebilecek cesaretim olacak.
Şimdi
Yıkıntılarıma bıraktığı mutluluk,
Solacak, solacak kuruyacak.
Karanlık ve nemli bir toprakta son bulacak
Kimbilir,
Belki ah edip üzülecek
Belki de hiç hatırlamadığı bir anı olacak
Veya hiç yaşanılmamış bir tarih sayacak

Ama benim gönlümde hep var oldu ve daima olacak.
Hatıralarımda yaşanılmış en güzel aşk hikayesi kalacak


Birol Yiğit