Tek kişilik değil, dünya sahnesi,
Çoklukta birliği, bulmaktır hüner.
Başlara beladır, rolün sahtesi,
Kişi; olduğunca, olmaktır hüner.

Evrendeki çarklar, dönmez feleksiz,
Kepeği ayırmak, zordur eleksiz,
Cahili kınayıp, yermek gereksiz,
İlim irfan ile dolmaktır hüner.

Arifler özünü, özüne bağlar,
Orada cem olup, oradan çağlar,
Aşk ile aşılır, en yüce dağlar,
Tevhit deryasına dalmaktır hüner.

Musa ol ey gönül, Hızır’a gel de,
Korsanlar kapmasın, gemiyi del de,
Güneşte sarartır, sert esen yel de,
Aşkın ateşiyle solmaktır hüner.

Biri ilkbahardır, biride yazdır,
Biride sonbahar, hüzünlü nazdır,
Âşık olanlara, hüzünde azdır,
Ayazdan da nasip, almaktır hüner.

Kabuğu kırıp ta özünü yemek,
Hazzını tatması ne güzel emek,
Marifet değildir faniyim demek,
Gidip de bekada, kalmaktır hüner,

Âşıklar kalbini, aşka kurmalı,
Yaralı dediğin yârde durmalı,
Sazende “bam” denen, yerden vurmalı,
Gönül tellerinden çalmaktır hüner.

13.01.2012…Mustafa Yaralı