Hayatın bizlere biçmiş olduğu, röller var,
Kimi insan iyiyi kimi insan da kötüyü oynar,
Kutsal olan bir duygu var ki O da AŞK’tır,
İnsan oğlunun vaz geçilmez tutkusu,


Ben ilk aşkı ilk okulda tattım,
Daha ozaman beşinci sınıfa gidiyordum,
Aşkın ne oldunu bilmiyordum tabi ozamanlar,
Kalbimin hızlı atışı ve yanaklarımın kızarması gibi,
İçimi bir heycan sarıyordu, içim içime sığmıyordu,
Aşk nedir bilmiyordum, O yaşta ki ben,
Aşkın ne olduğunu nerden bilebilirdim ki,


Aradan yıllar geçmişti,
Lise çağına gelmiş genç bir delikanlı olmuştum,
Hiç sevgilim olmamıştı, O duygunun ne olduğunu bilemiyordum,
Bir gün O çıktı karşıma, kalbim duracak gibi oldu,
Onu görünce nefes alamaz konuşamaz oluyordum,
Kapamış olduğum kalbimin tüm kapılarını açtım ona,
Gelirmi diye hep bekledim yıllarca,
O bumu acaba diye içimden konuşu verdim bir anda,


Artık onu görmeden günler geçmiyor,
Gündüzü geceye atıyor, geceyi gündüz zor ediyordum,
O karşıma çıkmadan önce ben yaşıyormuydum,
Allahım bu ne acı bir duygu, beden teninden yırtılıp çıkacak gibi oluyor,
Bir türlü onu sevdiğimi söliyemedim, korktum kabul etmez diye,


O nu kendi içimde seveli tam bir yıl olmuş,
Geçmişe bakınca, neler kaybettiği mi anladım,
Ben onu hep sevdim ama onun hiç bir zaman haberi bile olmadı,
Ve bir gün ayrılık vakti geldi, O benden bir arkadaş gibi ayrıldı,
Bense canımın yarısından ayrıldım,
Sevgi, aşk bulunduğu anda aktif hale gelmesi gereken iki damarmış...



yazan : Samet karaoğlu