Bir Gün...
Bir gün...
Bir gün, sende bırakıp gideceksin beni, Yapa yanlız, çaresiz ve sıkıntılar için de, Karanlık gecelerimi aydınlatan gülüşün, Bir gök yüzü misali yıldızlar gibi parlıyor gözlerin, Ulaşmak, konuşmak seninle eskisi gibi sırdaş olmak istiyorum, Bir gün sensizliği nasıl kaldıra bileceğimi düşünmek istemiyorum... Hani sonbahar dökerken yapraklarını, Kurumuş ve sararmış dalındaki yaprak gibiyim, Sensizlik, kıyıda bekleyen ufku gözetleyen bir deniz feneriyim, Kıyıya vuran hırçın bir dalga gibi kıyıya çarpmak istedim öfkemi, Şafakta açan bir güneş gibi doğmanı bekledim, Sabahın en kör anında çıka gelmeni bekledim, Bir gün sensizliği nasıl kaldıra bileceğimi düşünmek istemiyorum... Gittin anladım da beni neyledin be sevgili, Beni gözü yaşlı bırakmakmıydı onca niyetin, Sonbah geçti bak artık sararıp düşen yapraklar, Üşümeye başladı, kar çöktü dallarıma, Yo olamaz sen beni bırakmazdın hani, Bak üşüyorum şimdi, hani sarcaktın kollarınla, Bölemi anlaştık biz yarıda bırakıp gitmek yakıştımı sana, Artık yokluğuna alışmaktan başka bir çarem kalmadı, Ama şunu bilki bu dünya içinde olmasanda kalbin hep benimle... Seni Çok SEVİYORUM... H,K yazan: Samet KARAOĞLU |