işte su kaıyor hala...
bulutlar hala beyaz-gri...
yollar hala aynı yere varıyor...
açlıklar hala mide kazındırıyor,
deniz hala dalgalı...
hayat akıyor işte,
çok korktuğum gibi değilmiş,
çalışmaktan yorgun düşüyorum geceleri,
yorgun argın kalbimde bir sızıyla dalıp gidiyorum uykuya...
uyku daha merhametli bana,
sarıp sarmalıyor her gece,
gördüğüm rüyaları bile hatırlamıyorum...
adın geçiyo yerli yersiz,
duymamazlıktan geliyorum....
küstürdüğüm dostlarımı ziyaret ediyorum,
arada garip şeylerde yapıyorum ama
toleranslı olmalıyım kendime,
bir depremden çıkmış olmanın
kolay birşey olmadığını bilyorum,
kaldı ki daha yolun çok başındayım üstelik...
emeklemeyi keşfetmiş bebek gibi
her gördüğüm şeye mucizeymiş gibi davranıyorum...
geçecek... biliyorum...
neler gemiyor ki, değil mi?

günce’den notlar...

dedi fatmani...