Meleğin Ölüyor..Yanlızlığın buram buram koktuğu saatler bunlar. Aldım elime kağıdımı kalemimi, Sensizliği yazıyorum yine.. Artık eskisi kadar umursamıyorum seni, Sanırım hazmediyorum başkalarıyla olmanı. Seninle doğmadım ki seninle öleyim.. Bazen acıyor içim yalan söyleyemem. Özlüyorum seni, Yokluğun zor, Yokluğun soğuk.. Özlem kemiriyor içimi, Ama susmak zorundayım... Hatırlıyor musun ? Meleğindim ?! Senin meleğin, yanlızca senin.. Hani hayatını düzeltmiştim ? Hani beni hiç bırakmayacaktın ? Ne olursa olsun kalacaktın ? Sözlerin vardı ya bana, Omzunda ağlayacaktım.. Yeniden omzuna koyabilecektim kafamı. Gözlerine bakacaktım ? Meleğindim lan senin meleğin ! Kanatlarımı kırdın.. Tıpkı kalbim gibi.. Neredesin be ‘Ela Gözlüm’ ? Çok özlüyorum seni.. Yokluğuna alıştım dedim ya ? Yalandı işte yalan. Olmuyor lan sensiz, Senin ilgisizliğin yokken bile boşum.. Yapamıyorum işte dayanamıyorum. Ama gelme istemiyorum. Gideceksin yine belli bir şey . Bana gitmek için geldin değil mi. Sana en bağlandığım anda bırakmak için, Gözlerinde cenneti gördüğüm için, Sana kalbimin tek kırılmayan yerini açtığım için, Bırakıp gittin değil mi ? Artık sakın sakın dönme lan ... |