Bu şiirimi de; yurt dışında yaşayan, ancak yaz tatillerinde kısa bir süreliğine görebildiğim, bunun için de özlemi hiç dinmeyen kardeşim için yazdım!....



Sen Gelince / Sen Gidince


Sen gelince;
İLKBAHAR’ım olur!..
Karlar erir üzerimde,
mutluluk olup, gürül gürül akar tenimde.
Yemyeşil yapraklarım salınır dallarım üzerinde.
Çiçeklerim açar rengarenk bin bir çeşit kokan,
Lodos rüzgarları eser aheste yüreğimde…

Sevgi dolu bakışlarında bulurum ben beni,
doyasıya yaşarım her anı, dinmeyen özleminle,
kıvırcık saçlarına güneş vurur ısıtır yüreğimi.
Sen gelince hissederim hayatın bana gülüşünü
ve tadarım bir şeyler paylaşabilmenin büyüsünü…

Sen gelince solurum; dostluğu ve sevgiyi,
hayatın en şirin yüzünü, doyumsuz muhabbeti..
Bir olmanın, birlik olmanın,
kardeşliğin sıcaklığını sende bulurum,
sen gelince sıkıntılarımdan arınır, sular gibi durulurum…

Neşemiz olursun bizim hiç bitmeyen sevgimiz...
Fedakârlığı ve karşılıksız sevmeyi öğreniriz seninle,
hüzünlerle vedalaşırız, uğramaz olurlar sinemize,
sen gelince yaşarız her güzelliği, tadına varırız hayatın delicesine..

Gün gelir ilkbaharım YAZ’a dönüşür;
Gelişinin sevinci ile gidecek olmanın hüznü birlikte eser yüreğimde,
yapraklarım sararır, artık çiçeklerim de kokmaz olur.
Varlığında bile bil ki!
Yokluğunun düşüncesi güllerimi soldurur…

Gidişin yaklaşır;
Ayrılık düşüncesi iz bırakır gönlümde,
SONBAHAR’ım gelir, dumanlı bulutlar başımı sarar,
her şey tatsız tuzsuz olur, bir başka görünür gözümde,
hayatın tadına varmak vardır çünkü güleç yüzünde…

Sen gidince KIŞ’ım olur;
Yapraklarım kurur-dökülür, çiçeklerim solar,
karlar yağar üzerime, güneşli günlerim hepten soğur!..
Ve ben üzgün ve ben ürkek olup üşürüm,
hep kendimi avutur, İLKBAHARIM’ımın tekrar geleceğini düşünürüm….


-Zafer Yanık-