İnandırdı beni yavan dünyanın bencil sevgisine
Bakir rengi güneşin şevkinin latif yeri avuçlanırken
Ben bahtın rüzgârının duldasında otururdum
Bu yüzden öksüz çocuk gibiyim

Sonsuz bir karanlık içinde aklıma kendim geldi
Kendimle kendimi düşündük
Ömrün içinden kaçmak istedik
Kimdir bilmiyorum omuzumdan tutan
Bir bardak su gibi çalkalandı arş
Nedir ey bora, nedir derdin? Diyemeden

Taaa!
Ortasındayım mahşer gününün
İçimde canhıraş bir feryat koparır koparmaz
Sihirli nefes gibi maziyi karıştırdı
Ufukları sarsan tecelli rüzgârı
Kucağımda bir yığın meyvesi avuttuğum yılların
Utandım her doğan günden
Pişmanlığım iğreti bir elbise gibi durur üzerimde
Artık akisleri sönen bir ses gibiydim

İlk kez, isyan etti! Yaradan’a kederim
İnanç!
Dost!
Vefa!
Sevgi! Aşk!
Hepsi suni
Hadi de, ben nasıl besleneceğim?
Faziletin şanı şerefi öyle sefil öyle soluk ki
Cancağızım bu çağ bizim çağımız değil
İnsafı nasıl zapt edeceğim
Ya da unuturum kim olduğunu

Bir gün ucuz bir fahişe gibi
Bir günah işlercesine
Kendimi yazan şiiri besteleyeceğim
Hiç işitilmemiş beni söyleyeceğim
Mazinin övünceler ile kendimle kendi kendimi kandıracağım
Beni kandıran insanlar gibi

Yıllardır kahrımı çeken sevgi
Hadi çıkar!
Göğsümün kafesinden yüreğimin tutuğu günlüğü
Ben bu gönül günlüğüne yazdığım sığmaz akla
Her çileyi bile bile içtim aşk iksirinden
Los ışıkta, erenlerin kitabından aşk okudum
Efsunuyla ilmek ilmek sevgi yazdım
Acımadım elli yıla gönül nuruyla, imge imge sevgi yazdım

O günlerde
Loş ışıkta titreşen sevgi çakmaklandığında özümde bir ürperti hissettim
Kalbimin ritmiyle sevginin ritmi buluştu
Notalar helezonlar çizerek göğün doruğuna yol aldı
O ne güzel huşu idi
O nasıl bir kutsi! Ruhu titrettir

O gümrah! O günlerde kaldı
Bugün!
Nezahetten sadece hissetmek kaldı avuttuğum düşler için
Meşk eden kalpler nezaketten boynun eğmiş mücrim vaziyette
Kimini, dost kurşunu vurmuş
Kimi, kalbine uymuş, aşkla aşkı öldürmüş
Kimi, yorgun gözlerinde nem
Kimi, yitirmiş latif hitapları
Kimi, vazgeçmiş yalan dünyanın köhne saltanatından
Kiminin, yanında da olsan yemende sayılırsın
Evet, hayat sen! Devam et!

Sana olan tutsaklığım buraya kadar
Vedalaşmamızın zamanı geldi
Ben de en az senin kadar suçlu değil miyim?
Lirik bir şair ayarında sözelin çırağı bile olamadım ben

Dert ettiğin nedir sevgili, biz
Ne, soyluluğun
Ne göğsünde ki, iman!
Ne, sevgi dolu yüreğin
Ne, okuduğun kitap
Ne, yazdığın şiir
Kimsenin umurunda değil bile artık
Herkes şair, herkes baştan aşağa şiir
Bu teselli edici özdeyiş

Tecelli yârenlerden, yârenler tecelliden vefasız
Dilime düşeni kalbimden geçeni
Hint kumaşı ile göğsüme bağladım
Tan yüreğime aksedince
Mor yakamozla yüzümü yıkadım
Sen! Bana inen son kutsal kitap
Gün düştü koynuma!
Arşa gebeyim

Bir ben vardır bende benden içeri
Hayat hattında acemi
Teninde yorgun yılların teri, gözlerinde yok feri
Bir ağır sızısı var yeri beli değil
Göğsünde onmaz can yanıkları
Ürkünç görünümlü
Mesela ben
Demin

Kör kurşun düşmüş gecelerden geliyorum
Kusura bakma, kalbim tarumar!
Gözlerim de biraz kirli
Bir yüzden diğer yüze uğrarken bakışlarım
Merhamet tabelası sökülmüş kalplerden geçtim çizik çiziğim!
Büyür gitgide incinmişliğim
Tek bir söz söyleye bilirim
Uğraşmam boşuna âdem evladıyla

Sevginin ailesini sorguya çektim
Önce beni yoran nefesimi affettim
Yüreğimde ünlem
Akılımda soru işareti
Aşkımsı bir şey miydi?
Sevgice bir tutkumu
Diyemem
Yüreğime seni söyletmeli

Bundan ötürü
Hüzün, göz çukuruma ekip büyümesi için gözyaşı dökmeyeceğim
Bedbin bir fikir dile getirmem
Gidin! Yüreğimin dibine kadar yolunuz var
Yeter ki talan etmeyin geçtiğiniz yeri
Kimi vicdanını sorsun? Kimi kalbini Mushafa bassın!

Sevmek suç ise
Ben, lâl deymeliyim dilime
Yılların yoramadığı nefes
El kararı bir kalp
Bir ney misali inledi
Bu şiirin sonunda

KAYIP YALDIZ