Uyku hali.
Yalnızlığımdan utanmalı diye yalnızlık
dört duvarla kovalamaca. İçimde ileri gelen bir ses Kalabalık rutubet kokuyor diye bu düzen Çıkmak zor inmek kolay. Yaşamak zor ölmek kolay. Bu yüzden cazip gelir intiharlar Yalnızlığımdan utanmalı diye yalnızlık Dudağımda yırtık nağmeler Ve gönlümde buruşuk üç beş kağıt parçası Her birinde çokca satır. Yalnızlığımdan utanmalı diye yalnızlık Geçmişten kopardığım çocuk alfabem Yani her biri diğerinden pembe harfler ... Ve bu utanç ne bu zaman? Ne pembe şimdi. Üşürüm. Yalnızlık öfkeli Yalnızlık durgun. Ne cümleler tamamlanabilmiş, Ne yaşamlarımız. Gerisi tam ilerisi eksik Saatin; Yelkovanı var akrebi gedik... |
hele yalnız duvarların konuşmaya başladığı zamanlar yok mu ?
oldukça etkili bir anlatım
kutlarım Adana'lı arkadaşım