beyaz sayfaları bırak karalamayı





gözlerin hapsettiği nemi sildi çocuk
’’apansız bir hastalığım var’’ derken
ağlama ki; bir umudum kalsın geleceğe dair...





uçur beni olur mu?
küçük parmaklarının arasında tuttuğun uçurtman gibi
gökyüzü ve ufkun kesiştiği noktanın tam ortasında bırakmadan
eskiden olduğu gibi saçlarını savursun rüzgar
oynayıver; hayatla tekrar
kaybeden ne sen ne o olmamalı....



çocukluğunu yaşamanı görmek istemem miydi suçum?..
nasıl ağır bir cezaya çarptırıldım
hıçkırırcasına dökemediğim damlanın içinde boğulurken
aynı ölüme de birlikte yürümeliydik..
sırf senin alacağın nefes için
ciğerlerimi yırttım, karın boşluğuma saplanan her acını mutluluk bildim
gülüp geçtim..






’’“ellerinle diktiğin bohçaya/ser şöyle yatır gençliğini/katlanan bir zamanı iyi sakla ki/

duymak ister gün gelir de/anasının kokusunu bir hayırlı evlat/koklar/ belki o saf o hâlâ’’




keder gemilerimin okyanusa açılmasına izin verme
izin verme çocuğunun arkasından el sallayan o anne resminin çizilmesine..



ateşin suyu yakması kadar imkansız olmalı
evladın, annesini ardında bırakması!..
oysa hayata seni emanet etmiştim
anladım ki o sana iyi bakmadı...