Kanayan Aynı Damarlar
Ne kadar çoktuk;
Anne rahmine düşmeden önce... Umutları talan çocuklar gibi Dizildik yol boylarına Kurumadan yürekte Kınalar... Soysuz ilahların gücü bu; Aç perçemlerini yalıyorlar Kanla... Bir Anne! Ninninin son rekatında Elleri çıplak ayazda Gözleri tarıyor günü Saçlarını tırnaklıyor Acıdan... Bildim; Bu son kurşun kulağımda çınlayan Ya da son haykırış rüzgar gülünün Ölüme çığlığı... Sizler bilin; Salya sümük öfkeyle Gemleyin vicdanları Elbet size de kabuklanacak Yaralar... Yine duvarlar sessiz Ve helallik istenecek Diz çökmüş babadan Sıraya aday Kardeşten... Bugün; Açmasın güller Karanfile ağıtım var Onu sulayacak gözyaşlarım Utansın birileri Ayakları açılıma dolansın Utanacak maskeleri kaldıysa ’Kör olasın demiyorum Kör olma da gör beni’ 15.07.2011 |