Hep hüzün dalgası
Gözlerime yuvalanan
Maddenin kimliksiz bakışlarında
İçimde kalan bir uhdedir
Seni sevmek.
Yaprak düşer gibi
Ellerinden düşüşüm
Zamansız kaldım
Umuduma
Affet beni
Sevdiceğim
Senin için bile olsa
Dağları aşamadım
Sana güller veremedim
Aşkın yarlarından

Yağmurlar kanarmış dudağında
Gözyaşların akarmış denizine
Çöl karası ayaz gecelerde
Yıldızları dökülmüş gökyüzünün
Sükût-u hayal olmuş çığlığının
Seni saran sevda, yalnızlığın
Bir katre acıya katlanır yanıdır
Gülüm...
Yanağını koklamış ölüm
Hasrete talip erenler bilir
Aşkı sırat köprüsünde
Geçmektir kolay olan
Gerisi yok oluştur benliğinin

Kazma kürek kazılmış mezarım
Yârin gönül toprağında
Gül dalından ayrılsa
Ben ayrılmazdım yüreğinden oysa
Bir limanda unutulmuş
Eski bir vapurmuş
Gözlerinde bana ait hiç bitmeyen deniz
Tuz buz olmuş çoktan
Aşk siyah açan laleye dönmüş
Bu yüzden fırtınaya tutulmuş gemiler
Yağmur dineceği an karaya oturmuş
Bu sevda firari akşamlardan kalan
bir ince sızıdır

ağlayan karanfil gibi

Göklerinde bana bırakılmış sonbahar
Karanlık ve bir o kadar bulanık
Ben buseni güllerde ararken
Ellerimde solan kalbim
Titrek ve mahzun atarken
Ölü doğar sevinçlerim
Önce gölgen sonra sen giderken