Her zaman sus payı bırakmasını severken, kırık kafiyeler de; dönemeçleri bir bebeğin ağlayışı kadar sahte hüzün görür oldum. Kimine göre suçsuz kalışlar, hazana aitti; kimine göre de çok farklı bir kin kangreni.

Uzayan bir muhabbetin soluğu kadar ve de aynı realitenin pabucunu dama atan şüpheler kadar gerçekçi kalırken gün, cevapları önceden verilmiş çok soruyu cevapsız bırakmak zorunda kaldım; kaderim için.

Efsunlar anlatırken, efsunlar yanarken pembe pembe; fuşya döküntüsü kahverengi toprak üzerinde; dillendirilmiş destansı çabaları yürüttüm ebede doğru. Ezelden geldiklerini bir tevafuk rüyada görmüş kadar ukala sananlara inat, ruhumu perçinlemedim karanlıklara. Sadece karanlığı sevdim; her gece on ikiden sonra birkaç defa.

Bu yüzden soluk alamayacaksam, varsın toprağa yağmur düşsün. Ben nasıl olsa çoktan rüzgara kapılıp, bir mezar kazdım hecelerden kendi adıma; gerisi ellerimde tortu; masallara ait bir kahraman olsun yeter bana...


Şair derin izleriyle iyi çiziyor kelimelerin altını. Yaşamanın yakıştığı tüm insanlar gibi; o da yaşarken çiziyor böylesini..


Hürmetle ablacım/ Sağlıcakla...