ÇOĞALAN ÇOCUKLAR
Akşam gecenin sancısını çekiyor
Uzak bir haberin müjdecisi gibi Bir öksüz ağlıyor buruk ve derinden Sanki dünyayı sırtlanmış bir başına Sanki annesi hiç ağlatmamış göz bebeğini Üstüne kül serpilmiş şehrin insanına Bir makine uğultusu Bir işportacı çığlığı gibi geliyor Ve akşamın karnını tekmeleyen çocuklar Seslerine gök gürültüsünü de ekliyorlar. Şehri baştan başa yıkayıp böylece Kendi renklerini açıyorlar. |