Her akşam güneş batarken
Kapımda acı acı uluyan rüzgar
Ta iliklerime kadar sokulur
Ne ister sonsuz ihanetlerin
muhatabı benden.

Yeniden kanamaya başlar yaralarım
Bakışlarım bir daha donar
Eski defterlerin yaprakları arasında

Bilirim ki
Bu rüzgar bir dosttandır bana
Bu karartılmış şehrin
Bu kara metropolünden
çıkarmak için gelmiştir belki.

Yırtık gömleğimden tutar
Bir vadide bir ağacın altına atar beni
Kökleri bütün arzı sarmış
arşa uzanmış dallarının altında
hayretle bakarım ellerim ağzımda
çocuklar benden önce gelmişler
hepsi bir kavgadan çıkmış sanki
şimşekler çakıyor gözlerinde
beni bekliyorlar anladım
hep birden ağlayacağız
o ağacın altında.

Ellerimizi üst üste koyacağız
Dağ gibi olacak ellerimiz
Nurdan oluklar yapacağız
Susuzluktan çatlayan dudaklara
Bütün insanlar kanacak
Ab-ı hayat suyundan
Yeni bir dünya kuracağız
Adem’in çamurundan.