SEN KATİLSİN…

Kazım Demir
26 Temmuz 2011

Biliyorum —
Sevmiyorsun beni,
Sadece hayransın;
Sana olan sevgime…
Hayır, bu kadar bencil olamam,
Seni benimle ol diye zorlayamam.

Aşkın bana verdiği aptallıktan olsa gerek,
Hayranlığını da kaybettim.
Bırakıp gittin…

Şimdi gözlerin bana yasak,
Nefesin çok, çok uzak.
Belki bir anı hep kalacak,
Belki bu yara hep kanayacak…

Sesim değince boş odaların sessizliğine,
Anılarım sıcacık damlar gözlerimden.

Biliyorum —
Artık hiç gelmeyeceksin.
Belki de kim bilir… evlenmişsindir.
Çocuğun olmuştur sana benzeyen.

Dilerim ki
Senin gözlerine baktığım gibi bakarsın
Eşinin gözlerine…
Mutluluğun daim olsun.
Uzaktan da olsa bir kez görmek isterdim,
Seni, eşini, çocuğunu…
İçim acır — olsun.
Başkasına da olsa, görmek isterim gülümsemeni.

Senden sonra saçlarım ağardı,
Kendimi rüzgâra bıraktım.
Bir oraya, bir buraya savurdu.

Biliyorum,
Benden haberin olmayacak.
Ortak arkadaşlarımızı terk ettim,
Acına dayanamadığım için.

Bu satırları okuyamayacaksın,
Rüzgâra yazdım —
Benle beraber savrulsun.

Her akşam iş dönüşünde
Beraber yürüdüğümüz o eğimli cadde var ya…
İşte tam orada, bankın kenarında —
Gülüşünün güneş açtığı yerde
Anımsarım, kalbim sıkışır,
Nefesim düğümlenir…

Kim bilir,
Belki kalbim son defa burada sıkışır, durur.
Toplanırlar başıma,
Yakınlarım ağlar ardımda,
Ama en yakınım olmayacak orada.
Bedenimi toprağa verecekler,
Ruhum rüzgârlarda savrulacak —
Bir oraya, bir buraya…

Sen… kötü birisin belki,
Farkında değilsin.
Hayatın tadını, tuzunu bilmeden kabuğumda yaşıyordum.
Tattırdın bana güzel duyguları.
Yaşamımda güçlü bir bağ oldun.
Sevdiğimin farkındaydın,
Giderken kopardın bağı.

Ardında bir ceset bıraktın.
Farkında mısın, bilmem…
Ama sen katilsin.