kardan adam
kar yağıyor bedenime
karın altında toprak toprağın altında sen kar efkar kar hüzün olmazdı kartopu oynaya bilsen yanakların pembe yüzüne yapışık gülüşleri çırılçıplak sevmiştin beni ne kadar çok seviyorum seni özlüyorum içimi kıdıklayan sesini ah toprağın altında duyabilsen ben kardan adam sen bir çocuk gibi şen güvercinlere imrenirdik çatı aralarında öpüşen onlardan geri kalırmıydık ki biz ulu orta yerde ve benbeyaz örtünün üstünde kar yağıyor bedenime ah yanımda olabilsen canım yanıyor kalbim sancılanıyor güvercinler çatı aralarında ben üşüyorum karın altında toprak toprağın altında sen, ben karda eriyen adam sen... kazım demir |