Bu sabah kavrulmuştu uyandığımda içim.

gırtlağımda düğüm, acıyordu kelimelerim.

bu sabah güneş aydınlık değil, esiyor ılık bir meltem,

içim üşüyor, titriyor bedenim.



Bu sabah güneşin rengi gri,

gözlerim fersiz görüntüler sönük

koştuğum her ses yabancı

sokaklar kalabalık benim içim bomboş.



Bu sabah dinledim rüzgarı pür dikkat

aradığım bir nida, hoş bir sada. içinde.

Buz kesti içimde uğulduyor rüzgar.

acıyor içim duyamıyorum sevgili’lerimi.



Bu sabah kapattım kapımı penceremi.

Sızmasın ne güneş, nede rüzgar içeri.

Çektiğim perdeler siyah, günüm kapkara.

kimse görmesin ıslanan kirpiklerimi.



Bu sabah içim almıyor ne tatlı ne de şeker.

Kurulu masam, sandalyelerim boş

sustu yüreğim duyulmuyor sesi

acıyor içim, yok ki ilaçlarım.



Bu sabah şeker bile eski tadında değil

ferahlatmıyor içimi teselliler

heyacanım söndü, tükendi ümidim.

dermansız dizlerime yok merhemim...

“Sezai Konuk”