ben bilmezdik türkülerin dilini
bilmezdim gülmenin güzelliğini
bilmezdim gezmenin hoşluğunu
bilmezdim buruk çayın bu kadar keyifli olduğunu

sen öğrettin gülüm türkülerin dilini
sen öğrettin gülmeyi güldürmeyi
sen öğrettin kolkola olmasada gezmeyi
sen öğrettin sıcak çayın buruk tadını

meğer ben senden önce bir hiçmişim
türküler duyguluymuş acıymış tadı
gülermi hiç insan acırken içi
sana ben mecburmuşum gülüm

karanlıkmış bütün günlerim
gözlerim açık zindanmış gecelerim
farketmezmiş kapansada gözlerim
gecelerimin ayışığısın sen gülüm

bilirmisin ne zordur benim halim
acıyor içim yumru olmuş yüreğim
sana dokunmak ne kadarda uzak
gözlerimin feri kaçtı gözümün nuru

sen yoksun gülemiyorum artık
bardağımda çay soğudu almıyor içim
artık gezmiyorum dünyam küçük bir odam
sokaklar sessiz bulutlar ağlıyor gülüm

kaçan gözlerimin feri ol yeter
mahzun yüzüme gülücük ol yeter
sessiz dünyamın neşesi ol yeter
yorgun kalbimin cevherisin gülüm

kalmadı artık takatım bakmaya sana
dokunmak istiyorum saçlarına
açılmış kollarım kalmasın boş bir daha
ayışığım abuhayatım gülüm...