kendi halinde,kendi derdinde,
bir adam vardı zamanın behrinde,
sessiz,sakin,bakışları gecenin renginde,
zararsız başkalarına, ;derdi kendinle.

yürür gider bakmazdı hiç kimseye,
dimdik yürüyüşü,gözleri hep yerde,
ciddiydi hep,gülmezdi nedense,
bir kelam sual edildiğinde,cevapları mimikle.

gün oldu devran döndü,kaldırdı başını yerden,
gece karası bakışları,esinlendi ayışığından,
gonca güller,çiçekler hepsi güzel birbirinden,
gayrı dinler oldu,şarkılar,türküler en güzelinden.

bir arı hamaratlığında,karınca gayretinde,
acemice daldığında,gül goncası polenine,
bilemedi,kavrayamadı, sarhoştu başı mey’le,
kapanı oldu gülgoncası, canını yaktı dikeniyle.

serap sandığı vahaya kavuştuğunda,
başı dönüp ayakta sallandığında,
gülmeyi keşfetti,inletti kahkasıyla,
dönüp baktı geriye,eski kendisi yok arkada.

samanlık seyran olmaktan çıktığında,
mutluluğun pınarı kuruduğunda,
gülen yüzler,artık donduğunda,
kendi ıssızlığında boğuldu,ne fayda.
"SEZAİ KONUK"