Allah için "En Sevgili" olan Zat'ın bir vasfı da "Hüzün Peygamberi" idi sahi değil mi!... Ve O'nun ağlaması da gülmesinden çoktu!... O niye ağlardı ki acaba!...

Hüzün…
Gönlün derûni ve bir o kadar da ulvî misafiri
Sinsi sinsi girer kalplere de divâne eder insanı…

Ah, hüzün!.. Deli dostum!..

İnsan, hüzünlü olduğu sürece olgunlaşır. Hüzün yoksa, insanı içten içe yakan, yaktığı gibi bir o kadar da olgunlaştıran dert yoksa eğer, o zaman, evet işte o zaman gaflet dehlizinde yok olma riski belirir.

Hüzün ve aşk.
İki samimi dost.
İnsan ne kadar gariptir ki kendisini mecnun eden bu müptelânın kendisinden ayrılmasını istemez. Yanmak ister hüznün kucağında.Bakıldıkça birbirinden ayırt edilemeyen iki yüce dost.


Neyse!...


Yalnız Zâtı için vesselam!...

Evet sadece bu!... Yani O'nu bilmek!... Bilir gibi yapmak, yaşamak ve yaşamaya niyyet ve gayret etmek!...

"Haşre ve ötelere dek neden ağlamak"a gelince; çünkü büsbütün sevinmek bu halin içinde!... O'na sevgili olmak, O'nu sevmek, O'nu sever gibi yapmak misali sevinmek de gözyaşında!... Elbette sadece O'nun için; O'nun lütfu yahut kahrından (ki; O'na inanmış biri için O'nun kahrı da lütuftur...) ötürü ağlamaktır bahsedilen ağlamak!...

Var olan, Vareden'e kavuşana dek ağlamalı!... Mecnun'un firkatine şahit çöller misali; geceleri, seherleri, gündüzleri gözyaşı için şehadet koltuğuna buyur etmeli!... Ve hatta mümkünse gözleri ile beraber yaşlarını da bu işten bîhaber eylemeli!...

Yani öylesine derdi ile hemhal olmalı, öylesine Allah için ağlamalı ve öylesine kendinden geçmeli ki; bu geçişten, O'ndan gayrı kimsenin haberi olmamalı!... Kendisinin bile!... İnsanın, kendi dahi kendisinden haberdar olmamalı ki; gözyaşının içine, gözbebeklerine, gözbebeklerinin aktığı yer olan kalbine serpiştirilen "ebedi saadet tohumu" açsın ve sonsuz mutluluk ve sevinç ve aşk içinde filizlensin!...

Ve haşre ve ötesine dek dal budak salsın!... Güldürsün!... Ve güldürsün!...

Bu gülmekte de saklı bir hüzün vardır ya!... Neyse!... Anlatmaktan ziyade yaşamanın derdine düşmek gerek!...

Yaşamak için de niyyet etmek!... Gayrete sarılmak!... İstemek lazım velhasıl ve ağlamak yahut ağlar gibi yapmak!...

Allah için "En Sevgili" olan Zat'ın bir vasfı da "Hüzün Peygamberi" idi sahi değil mi!... Ve O'nun ağlaması da gülmesinden çoktu!... O niye ağlardı ki acaba!...

Ve bir seda sessizce: "Rabbime çok şükreden bir kul olmayayım mı?..."

Ol ya Rasulullah!... Sen güzelden yana her şey ol!... Ve Mevlâ da, Sen'in ve Sevdikleri'nin hatırına bizi de oldursun, ağlatsın ve güldürsün!...

Yalnız Zâtı için vesselam!...

O'nun katında her şeyin belli bir zamana göre ve muhakkak bir ilimle veolması icab eden şeyin en hayırlı anda oluşuna binlerce misâlden bir misal!...

Neden bir ay önce değil de yarın?!... Bilmem!... Ama yarın bir gün olacaklarla beraber her şeyi bileni bilmek, bizim için yeterli bir bilgi olsa gerek!...

Bildiğimizi bir gün anlamak ve haşre ve ötelere değin ağlamak için; amin!...

Muhabbetle vesselam...