Aynı sen,
sen gibi gün batımı
sen de öyle gitmiştin
mahsun,
mağrur bir edayla
süzülmüştün
usul usul sessizce...


son ışıltıları vururken,
okşarken göz bebeklerimi,
kaçırmadım,
kaçırmıyorum
bakışlarım arkasında güneşin,
arkandan geliyor senin...


Korkmadım,
asla yeis duymadım,
gün batımından
yani,
senin ellerimden kayışın,
yüreğimden gidişin değilki
neden korkayım ki
gün batımından...


Ufukta kaybolup giden
bir ceylan misali
kızıl demindeki gün,
ve ben biliyorum,
eminim,
sabah onunla doğacak yine,
onsuz sabah olurmu hiç?


Sen,
günün yorgunluğundaki güneşim,
doğmazsan ufkuma
yüreğimdeki,
göz bebeklerimdeki parıltı olmazki
sabah olmazki sensiz
ve biliyorum
karanlığı yırtarak
günün aydın olsun diyeceksin
doğacaksın ufkuma,
yeniden hayat vereceksin.
’’seni çok seviyorum’’diyeceksin...