/her yer, her şey aynı gibi gelir çoğu zaman /
/oysaki zamandır mevsimleri farklı kılan/







gün alıp başını giderken
ufuk yine uzak bir yangın sonrası
dalga dalga kanat çırparken
solgun ışıltılarda martılar
gölgelerin boynu düşer kayalıklara




sesini duyarsın sanki
hüzünlü bir şarkının
sessiz nağmelerinde
hasret ıslanır yeniden gözlerinde
rüzgarla depreşir gizli bir yara
esir alır ufukta
hayali gözlerini
yakamozlar aklını
bulutlar gözyaşlarını savurur
eski zamanlara




dönmek istersin yine
serin bir ilkbahar çağrısında
kapatır gözlerini
rüzgarlara bırakırsın kendini




güneşin ışıltısı yine saçlarında
savrulurken yüzüne hatıralar
kan çanağı sanki
dargın gülüşlere kahverengi gözleri
zaman
kederin izi solgun yüzünde
buz gibi soğuk artık
bir sevda mevsiminin titreyen elleri




üşüdüğünü hissedersin sonra
iliklerine kadar
anılar kanar durur içten içe
göz göz açılır eski yaralar




akşam gelir gözü yaşlı
yakamozlar çırpınırken hayaliyle
anlar seni anılar
bulutlarda hüzündür
sevda gelir üstüne üstüne





kanadı kırık martılar
çığlık çığlık düşer
ısınır yeniden
kanar yorgun kayalıklar
yeniden ve yine
gece düşer denize ...





Mert YIGITCAN
07 haziran 2011 istanbul