kör karanlık bir gece bu
yıldızlar yitik
ay çekilmiş arkasına katran karası bulutların
sessizlik koyu bir derinlik





kalmamış rüzgarın bile sesi
boğuk susuşlarda dünya
içine sindirir ölümün ağıriığını
nefsinin nefesini dinle şimdi sen
haydi dinle
kalp sesinden başkası var mı artık




boş gözlerle şimdi
neye bakacak gözlerin
bir adımı görmezken
nereye döner ayakların, söyle
kendinden başkasını göremezken
duyamazken sesinden gayrı




kal kendi başbaşalığınla sen kendin
gururlan şimdi haydi
yalnız sen varsın işte istediğin
hisset kendini doya doya
sev kendini yine ve daha çok yücelt şiirlerini
insanlığın yokluğunda
sen varsın ya




kalemin mi kelamın mı zannederdin kaderi
ne saygın
selamın vardı ne de
sesler nefesler yürekler yoktu ki dünyanda
kendi uçurumuna düşürdün
bütün seni hep sen /seninle
onları da




ne ışık
ne ses
ne bir nefes artık sana
haydi mutlu ol
haydı, şimdi yaz bütün şiirlerini kaf dağından
gururun damlasın yine
kaleminden bütün ihtişamıyla




bir mum ışığı bile değilken
olamazken bir tek sinek vızıltısı kadar sesin
yüreklerde
kendi entellektüel şiirsel dantelsel örgülerin oldu
hep kendine odaklarda
oysa güneşler az gelmişti sana
şimdi ara ışığını
nefsinin karanlığında




konuştur kalemini
edebi kültürünü
imla’nı
bütün kurallarını dansettir
sonra
şiirsel yokluğunu hisset
kalemindeki yüreğin
dinle kendi ölüm sesinin sessizliğini
gururlan kendinle
uçuşsun bütün kelimeler
nefsinin yerçekiminde



haydi,
şimdi bir şiir daha yaz kendine …






Mert YIGITCAN
06 haziran 2011 istanbul