Her acının başkadır rengi
Gerçek hıçkırıkların sessizliği gibi

"Su insanı boğar, ateş düştüğü yeri yakarmış"

İnsan insan olduğunu
Kalp gözü açılınca anlarmış

Düşünceyi terbiye eden
İçinde acıları ehlileştirirmiş
Tanımındaki gülüş
O ki
İşte bu kadar yorgun
Kalbe teselli veren sözler bir yana
Gördüğün kadardır gerçek olan

Arkasında tek bir saklı kalsa an
Her şey farklı olur inan
Yoksa her şey yalan

Yoğrulurken ekmek teknesinde
Her yeni gün bir hayat
İçsel düşleriyle birlikte canlanır
Kaybolmadan kayıp düşler ardından

Saklıdır gözlerinde renkler kimi zaman
Örtse de güneşi ışıltısından
Gördüklerin bir yanılsama sanma
Perde hep ıslak
Rengi ise çok sıcak

Topraktan yoğrulup doğrulan hayat
Sonsuz mu sanırsın fanidir kâinat
Görünmez dışından hiçbir hakikat

Gözyaşı ile hüznü eritir
Can damarında akar kan

Saydamdır cam kırılgan
İşlenir damla damla
Üfler hayatı bir fiske ucundan

Can bulur sıcak forum
İçinde burkulur kum
Çaresiz erir tavında
Yine ateşe döner
Yürek yakar ocak

En saf haline döner yine olur toprak

-Parçalanmış bir yaşamın ardından
İncecik ipliklerden sağlam bir anlam örgüsü dokur varoluş-

Düşün ki çıplak yaşamından başka
Kaybedecek hiç bir şeyin yoktur

Bilirsin ki iyiyi ve kötüyü ayıransın
Çekilen bunca acıdan bir anlam buluyorsan varsın
Bunu da bil

Gözlerini kapat
Yüreğini sıcacık aç

-Hiçin arasındaki çokluk-
Baştan şekillenir mi sence bu boşluk!

İzmir
Sevilnur Durmaz