Ve insan
O mağrur gövdesinden
Doğarken kaldırdı eğik başını gökyüzüne
Ve sonra Arş’a değdi birden...!

Göğün bittiği yerde
Sen dokundun
Tıpkı uykuya dalar gibi

Bir yandan kanatıyor
Bir yandan sarıyorsun yaraları

Ah anroozha!
Sessiz çığlığında ses buluyor kemanın
Düetinde piyanonun tuşlarından dökülüyorsun

Tonlarca ağırlığında
’Yalnızlık Kutsaldır’ diye
Bir ivme ve yükle
Boğazımıza takılan bir nefes
Çırpınıyor yürekte
Tanıdık bir soluk ve ses

Sen tellerine dokunuyorsun kemanın
Biz
Hayata

/Karların altında papatya hayali kuruyoruz/

Sessizliğin tınısında bir başka hüzün var
’Elleri öpülesi’ diye başlayan ve annelere adanan
Ah dedirtiyor
Bu kadar mı içli çalınır bir enstrüman

Nasıl da dokunuyorsun
Kalp atışlarımıza

Sen o günlere
Acı çeken topraklara
Biz yitik bir hayata
Ağlıyoruz

Ah anroozha!
Bizi lale tarlalarına götürüyorsun
Özgür beyaz ruhlar topluyoruz sesinde
Sürükleniyoruz sonra
Yeniden birlikte

Ve sonra düşlüyoruz ardından
Leylakları ve morları
Güneşe bakar hepsinin başı
Bilirsin
Biz gibi değil anroozha
Eğiyoruz tekrar başımızı
...


Sevilnur DURMAZ