AYNAMI VERİN BANA
halimi sormuşsun
ancak ölmeyecek kadar iyi olduğumu duymuşsun yarenden aynamı verin bana dostlar yüzümdeki aşkı okuyacağım ona bakıyorum yaşamın küskün gölgesi çökmüş içime acıların cebi delik rüyasında ilikleyemediğim düğme deliğine sıkışmış düşlerim bakıyorum en yüce doruklara aşkını bayrak gibi dikememişim senin için denizleri terkedip çöplüklerde gezen bir martı olmuşum bakıyorum torbalar dolusu alınganlıkların kirli tozu sinmiş üstüme yıldızlara sormadan uyuduğum gecelerde aşkımın cepleri bomboş hüzünlerim ayrılıklara saplı öfkelerimden irinler saçılıyor sonra beynim sana kusuyor bu dizeleri oysa senin uzay mevsiminde dört mevsim bahar sevinçlerinde güller açıyor bense topuğumdan yediğim okla Aşil gibi sana koşuyorum 23 mayıs 2011 / Ankara |