Ezilmiş Bedenin Ruhu / E.O.( öldürdüm !..kendi kendimi ; “saçma ! “diye , bağıranların arasında..) …elimde kırık bir kör kalem : yazıyorum yazarların karşısında ezilmiş ruhun kölesi olarak yığınla yazıl(ma)mış şiirlerin içinde çırpınırdı sözcüklerim iki günde bir harflerim ölürdü boşu boşuna bağırırdım / zaten çırpınışlarım şüpheliydi !.. ellerimin arasında romanlar gizlenirdi çiğnenmiş , yozlaşmış / belki de her şeyi kabullenmiş bir kalemin isyanında kalakalmış hayal kırıklığı içerisindeki mezar sesleri gibiydi !.. boğuk gülümsemelerde ki bedenlerin asiliği ve yine savunulan mahkumun kalp yaşları akmakta / dolmakta / taşmakta hayatsa inadına ezilmiş bedenlerin ruhlarıyla savrulmaktaydı… (öldürdüm !.. kendim sandığım birini ; saçma değildi / zaten bağıran da yoktu…) emre onbey |