ters okudum belki bilim dersini
bu yüzden mi acep şaşmam çok şeye?
ne zor işmiş kuşanıp güz sisini
okyanus geçirtmek kart bir tekneye,

karar kılmak en garip bir özlemde
ömrü sakat bir at gibi yüklemek;
hiç olmayan sınırlardan ötede
gelmeyecek mektupları beklemek

ve aldanmak aldanışın rengine,
kurban etmek koku uğruna gülü,
sahip çıkmak yalancının birine
kuran’a el bastığından ötürü.

yetsin artık bir tosbağa sabrıyla
ev bildiğim tabutumu taşımak
sorgulamak ‘çok’u ‘az’ın varıyla
yaşar gibi yaşamadan yaşamak.
“dönülmez akşamın ufku” mudur bu
kirli aydınlığın koynunda sarhoş.
bir elim yazarken en son mektubu,
öteki doğduğu günkü gibi boş.

çürüdü gölden su taşıyan elek
sorular tükendi: niçin? acaba?...
biliyorum her şeye son verecek
bir perşembe doğurmayan çarşamba.