Sesimi duymak istiyorum!

Uçurumun en kenarında durup yıldızlı geceye
Bağırmak istiyorum avaz avaz
Ben bu âlemin doğasına hoş gelmedim
Can havliyle düşmek istiyorum içimdeki boşluğa

Düşündüğümü işitmek istiyorum
İçimde besler büyütürüm
Dram dili örneğin
Yeter ki yüreğimi kanatlandırsın düşte olsa da yeter
Salt gece meydanında tek perdelik bu oyun
Her ne olursa olsun ispat edeceğim yeteneğimi

Her şeyim tamam da bir rolüm noksan

Çaldım gecenin kapısını
Kuruldum hayatın en mütevazi sahnesine
Kesilmiş bir bilet vardı avucumda
Sağ cebim, sol cebim, titredikçe sen elim
Nefes aldım sürece bana kim olduğumu unutturmayacak
Çaresizin çaresidir, umutsuz umudu, kanatan yara
Göz göre göre dayançda benden pes diyor

Ben senden sonrada savaşırım

Dedim mahzen değil ya hep kuytular
Hala şiir yazıyor, vazgeçmiş değildi şairlik
Gün çekilse gök kubbesi dönse siyaha
Hafif bir safiyetle her zaman kötünün içinde beteri kıstas alırdılar
O nazire sanatı öyle bir merak ki
Bu yüzden şairler biraz mahçup, utangaç ve ürkek yaşarlar
Bu dünyanın güzelliği için, kendi için
Her türlü güçlüğe ve ölüme hazırlar

Bende elbet bir gün kasvetle uzlaşırım
Gözyaşı lisanında dudaklarımdan akanlar kendine böylece cisim bulsun

Olmaz bu kadarıda fazla ya
Acılar heyecanlar kavuşmanın ardından bitiyor
İçimde yârı canlı yarı cansız efkârlar
Gel gör ki kırk yıldır sanki vardılar

Sözelle buluştum aya giden yolda
Munis bir kardeş gibi dinledim eziyetin sözünü
Canlı bir bomba gibi hızla fırlattım kendimi tam ortanıza
Ahvalim atmosferin üst katlarında çarpışımda
Yağmur olup yüreğe dökülür bir hikâye anlatıcısı gibi
Sınırsız bir hiçlik ülkesinde beleksiz ve amaçsız içsel bir çabaydı
İnsanın kendi dipsiz kuyusuna eğilip bakması gibi

Bir garabet vardı özümün gizinde
Kara peçenin arkasından süzülüp geçerken gölgem
Neon ışıklı havuzda gökyüzü yansıyordu
Duvar saatinde yeni bir dakika eskisinin yerini aldı
Gözlerimi kapatıp uykuyu çağırdım hülyaya daldım
İki büklüm başını yere koyan bir kadının bin duasıyla dünyaya geldim
Merhametin eli üstümde, öyle büyüdüm
Fenalıkları kaldırdı gönlümün ulaşamayacağı yerlere

Dinle dedi! Sana son bir nasihat edeyim
Hatırdan gönülden geçici olma
İncitilsen de sen, incitmeden öte dur
İnsan kendine ağlar, sense herkese ağla
Sırtını dönüp ekmeğini yeme
Aynı kaptan aş yemeyi iste
Dediği dünmüş gibi aklımda

Yüce yürekli bu düzende senin nasihatlerin beş para etmiyor

Saçlarımla kopup düşüyor verdiğin bütün değerler
İçimi titreten girift bir korku
Âbı hayat! Seni ihya etmek kabil midir ki?
Ne fakir bildin ne fukara
Aldın gençliğimi!
Ödeştik!
Bu son saygı duruşum sana
Ölümdende korkmuyorum ben
Bir kefenim var! Çıkımın içinde
Debdebe istemem yeter ki alkış tutmayın ardım sıra

Göz ucumda bir damla
Sen, erken kefenlenmiş gençliğimsin
Sizi temin ederim
Bütün aldıklarının içinde bu gençlik en masumudur

Bir gececik uyusam
Uyku gözlerimi tırmalasa
Uzaklaşmasa rüyalarım benden
Karanlıkla kesiştiğim yerden Ay’a dönsem yüzümü
Güneşi karşılayan erguvanları düşlesem
Rüzgârların en ferahlatıcısını davet etsem
Sevaplarım rüzgârlara kanat çırpıp esse
Yükselse göğe, yağmur olup düşsem yine yüreğe

Merak haklı çıksa da
Teselliye desem ki
Elbet bir duyanım olur benim de
Öyle severekten derim ki
Şayet ömür müsade ederse

Gün çekilecek düşün yanağından
Ay kucağına kıvrılınca gece
Yeni rüyalar görürüm belki de
Sönmüş yıldızların tozlarından
Savaşsız, günahsız, bir dünya düşlemem yeter
Durun bu ne bunaltıcı düşünsel diye düşünmeyin
Bende sizin gibi kimselerden biriyim

Hem şu mavi kubbenin altında maslahat değeri söz kaldı mı ki?
Sorup, susmalı

KAYIP YALDIZ