Ah şu telefonlar..!
Dünya’nın diğer ucundan ses getiren,
Sevdiklerimizin sesini duyuran telefonlar.

Beni soran olursa..!
Ben burdayım anne.
Helede..! !
Helede sevdiğimse telefondaki,
Hiç durma,
Vakit geçirme,
Zaman bitirmeden bana ver anne.
Ben konuşayım sevdiğimle.
Daha ne duruyorsun anne.
Bak sabrım taşıyor işte,
Bana ver telefonu dedim.
Ben konuşayım sevdiğimle,
Ver…
Sesini duyayım bir an önce,
Hele şükür,
Hele şükür ya…
Aldım telefonu sonunda.
Alo…
Alo…
Nasılsın canım..?
Aşkım,
Hayatım,
Ne desem sana biricik sevdiğim..?
Beyaz tenlim..?
Kalem kaşlım..?
Sırma saçlım..?
Nerelerdesin..? ?
Özledim seni birtanem.
Ama kader böyleymiş ne yapalım..?
Kaderde ayrı kalmakta varmış…
Bağrımı yakan hasretlik türküleride çalarmış.
Ve sayfalar dolu şiirler,
Bitmeyen..!
Tükenmeyen mısralar,
Hep bize yazılmış…
Ve sonunda,
Ayrılık çanlarıda çalarmış…
Kapatıyorum…
Kapatıyorum sevgilim.
Birtanem.
Varmı bir dileğin benden…
Hadi..!
Susma…
Söyle…
Çekinme…
Bende seni seviyorum bitanem.
Kendine iyi bak…
Hoşça kal.
Hoşça kal aşkım.
Canım,
Kanım,
Ve her şeyim,
Hoşça kal…

Ah şu telefonlar..!
Heleki şu telefonlar varmış anne.
Heleki..!
Şu telefonlar yapılmış anne.
Bak..!
Ne güzel işte…
Sevdiğimle konuştum az önce…
Taa…!
Uzaktan gelen sesini duydum az önce…
Günlerdir,
Aylardır,
Çektiğin hasretliği giderdim anne.
Ama anne..!
Sanmaki..!
Bu hasretlik bitti sanma…
Bu ayrılık bitti deme anne.
Bitmedi.
Bitmeyecekte.
Bu ayrılıklar hep sürecek anne…
Çünkü anne..! ?
Bir gün telefonlarda susacak…
Bir gün..! !
Bir gün telefonların çalmayacağı günde olacak anne.
Ve telefon çalıyor diye koşup,
Avizesini kaldıramayacağımız günlerde gelecek anne.
Ve anne..!
Biz..!
Hepimiz..!
Tetikteyiz..! !
Ölümü bekliyoruz anne…
Ölüm kapımızda,
Bizi bekliyor anne.
Ecel yanımızda,
Bizi istiyor anne…
Bizi istiyor anne…
Anne…
Anne…

25 08 2001
İhsan TAŞDELEN