başıma bir şiir düştü geceden
boşverdim hayata
içeceğim kadehinden
koparacağım düğmeleri gökyüzünden
kopsun günler geceler
inceldiği kara tülünden



ben alnından her gece
boşuna öpmem kelimelerin
bilesin



sana dönük bir kıyıda
yakasında vadilerin
tutkuya biat etmiş
ışıltıya kapılıp giden bir arzuyum
dahası hiç



içtikçe aşkın şarabından
derin akıntılara kapılır
çarparım hırçın dalgalarımla
kayalıklarına


sevmeyenler karışmışsa hayatın kalabalığına
razıyım ben
severek yalnız kalmaya



nereden bakarsan bak aşka
ve sevdaya
bir yanı yaz bir yanı kış
topal mevsimlerde aksayan
yorgun ateşin dumana asılışıdır
inatla


senden kalan anılar geldiğinde aklıma
kırpıp o tazelikleri
yıldız gibi serpiyorum geceye
sonra
bir dev uyanıyor gözlerimde
yüzüm sana dönük
bakışların göz kırpıyor aşka



içim kıpır kıpır baharı müjdeliyor
dokunmak istiyorum rüzgara
esip geçiyor



bu gün hiç bir sokağında
yasak yok kentimin
gümüş tasta yudumluyorum susuzluğumu
sen de
göçebe bir sevdanın sızısı
ben diyeyim
yaralı bir ceylanın çırpınışı
al busemi yüreğine
silinmesin
kalsın
gecenin en ücra köşesinde



yine hüzne katık oldu
kadehimde yudumlar
sessizce sığınırken gecenin kucağına
unutmaya çabaladığım her günün
üstünü örtüyor
yitik sayfalarda arıyorum kaderimi
sana harcıyorum
geriye kalan ömrümü
unutma



şu gecenin dar geçitlerinde
üşümek bile bana
sen gibi sıcak
hatırıma düşen her dokunuşun
kurak yalnızlığıma
can veren bir nisan damlası
bir kez olsun
ağlamak istiyorum mutluluğa



başıma bir şiir düştü geceden
kaç kez söyledim sana sevdiğimi
hatırlamıyorum
o sayıların peşinde yiterken
kim bilir kaç kez doldurdun kadehimi
ben mırıldanırken...