Dalınca aklımın melekleri uykuya
İmrenir uzak şehrin ışıklarına bakardım
Karanlığım olurdun


Bir kibrit yanardı içimde
Ve ben ancak ısınırdım


İnceldiği yerden kopuyorsa pamuk ipliği bahane
Hoyrat eller günahsız
Alıngan yürektir suçlu


O zaman iki kişilikti bu şehrin nüfusu
Sen gidince kalabalıklaştı
Sessizlik koca bir zaman aldı


Ruhumun derin dehlizlerine girmeden bir bakış
Sustu
Sen bir köprü
Ben altından akan su
Seni her gün geçen vardı
Benim yolculuğum ise denize kadardı


Sarptı yamaçların
Seyrim uzaktan oldu
Hiç bir dalgam vurmadı kıyılarına


Gün geldi sendeledi zaman
Yoruldu gece düş peşinde koşmaktan
Oysa iki damlaydı seni bulmanın sevinci


Uzadıkça uzadı güzüm
Küs yanlarım olmadı iflah
Hangi zamandan kaldı bu hüznüm
Bir gönülden düştüm
Bin parça oldum


Ölseydin içimde
Canım acıyacak ben de ölecektim
Şarkılar yarım kalacak
Nağmeler katilim olacaktı


Alın çizgimden silinmiş kaderi yeniden hatırladım
Zordu aşkı taşımak
Hamal yürek istiyordu...