bin bahar görse de, yoz taş yeşermez,


su yakar,
ateş küllendirir derler aşkı

oysa ben,
baharı gönlüne serpmiştim
ezanların tınısı yükselirken,
ruhumun aynasına

sen!
yansıdın kara gözlerimden dökülen
güne bakan çiçeğinde ki
güneşe…

yine,
vefalı bir bahar ayında
yüreğinize ektiğim güller
emanet bırakılmıştı ellerinize

sanma ki…
kuruyacak bir gün
yazılan kader

sanma ki…
karlı dağlarda
üşüyecek izlerin

sanma ki…
arkada bıraktığım
sevdalı bülbül
gülün dikenine
küsecek…

gülün dikenine katlanması,
onu güzel kokulu yaptığındandı

ve...
her diken, gül vermez.
dedi yürek!
dikenin battığı yerde
ağladı sevdan…

/senle biz
ateşle
su gibiyiz
ikimiz…/

cana kastedince vahan
buhar olur
od suyu içtiğinde
bazen; yakar!
bazen de; yıkarız bendimizi
sevda cennetinde…

belki!...
çok şey aldım
bilmeden senden.
ki; sen…
hayatımı çaldın
küçük ellerimden.

ufkunda;
yakıp durmamışsan habire ateşi
bekleme hiç sevdiğinden yangını
gece sessizce yakar kandilini,
sensizliğinde batar güneş
soymak vakti ...
ruhu/ bedenden
gönül deryasında düşen
matemden

işte!
sen ve ben
su ile ateş

-hayatın anlamı aşkım-

kaderime yazılan
sönmeden yanan
meşale….