Yemin..Şiirin hikayesini görmek için tıklayın Şerwan’a
/Ruhumda kefensiz ölüleriyle mezarsız bir ülke ağlar.!/ Yangın sarmış geceyi Gölgeni okumayı daha yeni söktün sen Henüz ilk aşk yaşındaydın Ey Özgürlük delisi çocuk Puşt bir pusuda kanadı bakışların Sözcükler dondu dilinde Pimi çekilen yüreğinde dört kelime ’’ne çok öldük biz’’ Vardığın son menzilde Bedenin tek parçaydı Bilmiyordun Öldükten sonra çoğalacaktın.. İki yıldız arasına bıraktım gözlerini Onlar da kaydı düştü mezarsız ülkeme Tutuşan yürekler ağıda durdu Vurulmuş gökyüzünde Salavat çekti mi hainler Kaç parçaya ayırdılar Kaç kez toplu gömdüler seni Hey Bagok sen söyle Herekol sen En çok neren kanar Baharları örteyim üzerine O asi gözlerin nereye bakar Bir Kevok sürüsü üzerinde Şerwan’ın parçaları nerede yatar.. Umudun yolunu kapatsada bulutlar Ben o Güneşin izinde sürüyorum izini Kopmuş bir bilek kaybolmuş kolu Sonra bir gövde başından ayrı Hey sen Rüyalarını bunlarla süsleyip Şerefini pazarda metreyle satan vahşi Faili meçhul cinayetlerin Kıdemli katilleri Kırmızı bile utandı kendi renginden Kanlı takvim yaprakları düşerken suratınıza.. Bu yemin Bir halkın tarihinin adıdır Bu yemin Güneşi karartılmak istenen Anaların feryadıdır Bu yemin Parçalara ayırıp kuyulara attığınız Öldükçe çoğalan Şerwan’ların intikamıdır Ve and olsun ki Alev taşıyan avuçlarıyla Ateşi kucaklayan bedenler Bir şafak vakti Güneşinin izinde Her celladi soluğu kesecektir.! |
şiir kutsaldı.