SENİ ÖNEMSEYİŞİM

Seni önemseyişim bundandır işte
Bundandır ağlayışım
Yaslanıp da omuzlarına çocukluğumun.
Gülmek, insanca ilk tanımdı senin ağzında.
Ağlamaksa, ölümüydü bir kuşun
Senin yitip gittiğin o karanlık avlularda…

Babam silahını alır ava giderdi
Bizse yedi çocuk bir yorganın altında
İsli bir lambanın kahırlı ışığında
Uyuyamaz sabahları beklerdik
Korkuları seyrederdik annemizin suratında…

Mutluluğu özleyişim bundandır işte
Adını sevdalarla hep birlikte anışım…
Her seferinde
Yeniden bakışım benim için çektirdiğin resmine
Ve yeniden yürüyüşüm gittiğin sokaklarda.

Annem geceleri hep içini çekerdi
Ağlamak değildi onunkisi
Ölümünü özlemek gibi bir şeydi
Hem ağlar hem düşünürdü bilirdim
Bizlerdik yüreğinin sesindeki yenilgi

Seni önemseyişim bundandır işte
Bundandır on beşimde sana meyil verişim…
Sen belki yalnızlığımdın benim
Belki annemin yüzündeki kederdin…
Daha çok geceleri gelirdin,
Usulca sokulurdun sol göğsümün altına
Bilirdim bunu inan bana
Hissederdim seni sıcaklığınla…

11 Ocak 2010/Bişkek