Bu şiirde; gözlerimin önünde kocaman bir şehir ve kalabalık olmasına karşın bizlerin ne kadar yalnız olduğumuzu mercek altına almış gibiydi, ki kendim görüş penceremde ne kadar kalabalıksak o kadar yalnızız. Defeatla bunu söyleyebilirim. Bu kalabalığın tek veya birkeç can simidi olan hayyalerimiz ve sevilerimizdir.

Düşünün kangren ışıklar altında:
"Ölen ve öldüren
Yaşayan ve yaşatan tüm kelimelerin altında..."

aynen katılıyorum nerdeyse gün akşamlık olurken ölüyoruz...


"Günde üç doz uygulanan vefasızlığı silkelediğim eteğimden dökülen gözyaşlarını topluyorum,
Hepsinin toplamından yarattığım varlığımla düşüyorum sessiz bir evin penceresine.

Kuzguni bir vefasızlık ve hüzün dolu bakışlar; yorgun düşürürken bir kez daha yaralı bir yüreğin(insanın)

"Ve belki de seni her zamankinden çok sevmeyi umuyorum"
Umut varoldukça insanlar da var olacaklardır.


Finalde son hamle:
"Belki de bilmiyorsun,
Ölü doğan her aşkı
Alaca karanlığın içine karışan efsunla yeniden canlandıracağım…"


dayan umut ile, düş ile, evet zaman zaman düşlerdir bizi, bir kez daha hayata bağlayan düşler.

Yoğun bir şiir ve emek verilmiş bir şiirdi,

Yüreği bir kez daha selamlıyorum