Bu kurt postu ağır geliyor bu güvercinden ruha
Yırtılınca rahmet kitabının yaprakları
Önce aklımı yitirdiğimi sandım
Sonra ellerimi kaldırdığım yerde, ellerimi bulamadım
Üşüyorum İbrahim, kardelen çığlığı kadar yalnız
Öyle bir bak ki bembeyaz bir sayfada
Bembeyaz aksın kanım

Zamanın kanatlarında hüsrandan asır
Dökülüyor arzın kurşun şakaklarına
Ve büyüyor her gece ruhumda Nemrut bir nasır

Sirke küpünde bekleyerek hayatın
Birgün devekuşlarının başlarını gömdüğü kumda
Bir çiğdem yeşerse bahara
Salıncağından düşen hayallerimin
Elinden tutsa biri yeniden
Darağaçlarını gömseler toprağa
Eflatun bakışlı bir başak
Sürgün verse ülkemin öksüz yamaçlarına
Karıncaların elleri yağmur duasına uzansa
Ağlayacağım yeniden billur ırmaklar gibi İbrahim

Topraklı elleriyle güneş
Ayçiçeğine su verse
Mahşeri bir koku sarsa
Aklımızın katran kuytusunu
Ve bir dağ kırlangıcı bozsa
Sürüsünü çakallar basmış çoban uykusunu

......

Yıkılıyor bütün kentler bir bir içimde
Kim kul kim tanrı bu dünyada bilelim
İbrahim çıkar sandıktan acılarımızı
Çıkar da, yanmaya gidelim…


ahmet uysal şubat/11