ibrahimBu kurt postu ağır geliyor bu güvercinden ruha Yırtılınca rahmet kitabının yaprakları Önce aklımı yitirdiğimi sandım Sonra ellerimi kaldırdığım yerde, ellerimi bulamadım Üşüyorum İbrahim, kardelen çığlığı kadar yalnız Öyle bir bak ki bembeyaz bir sayfada Bembeyaz aksın kanım Zamanın kanatlarında hüsrandan asır Dökülüyor arzın kurşun şakaklarına Ve büyüyor her gece ruhumda Nemrut bir nasır Sirke küpünde bekleyerek hayatın Birgün devekuşlarının başlarını gömdüğü kumda Bir çiğdem yeşerse bahara Salıncağından düşen hayallerimin Elinden tutsa biri yeniden Darağaçlarını gömseler toprağa Eflatun bakışlı bir başak Sürgün verse ülkemin öksüz yamaçlarına Karıncaların elleri yağmur duasına uzansa Ağlayacağım yeniden billur ırmaklar gibi İbrahim Topraklı elleriyle güneş Ayçiçeğine su verse Mahşeri bir koku sarsa Aklımızın katran kuytusunu Ve bir dağ kırlangıcı bozsa Sürüsünü çakallar basmış çoban uykusunu ...... Yıkılıyor bütün kentler bir bir içimde Kim kul kim tanrı bu dünyada bilelim İbrahim çıkar sandıktan acılarımızı Çıkar da, yanmaya gidelim… ahmet uysal şubat/11 |