BİR ÇOCUK VE BİR TANK!
Bir çocuk gördüm
Çöplük tepeliğinde! Bir yanağı ay... Bir yanağında güneşi Gördüm, Cocukluğumu unutum Belki de utancımdan Bir yanağı ay... Vay halimize vay. Bir çocuk gördüm Ekmek peşinde koşan Oynamayı unutmuş Acı ekmek derdinden! Bir çocuk gördüm Çöplükte gezinen! Şanslı gününde olmalı ki Bir oyuncak tankı olmuştu Çöplükte bulduğuyla. Sevindiği her halinde Belli oluyordu Belki de ilk sahip olduğu Tek oyuncağıydı! Toplamıştı kendi iki katı Bir yığıntı dolu Karton ve tenekecikler! Dokunmak istedim gül yüzüne Birden irkildi ve utandı, Kızardı... "Utanma gül yüzlüm utanma" utanması gereken Seni bu çöplükte Ekmek aratmana sebep olanlardır. Ve sırtında ağır bir yükle Pamuk ellerinde sıkıştırdığı Oyuncak tankıyla kayboldu Arkasında bakakaldığım Tenhamsı sokkaklarda, Yüreğimse dayanılmaz acılarla sarsıldı... Hayatın bu gerçek acımasızlığına Bir kez daha ağladım. ZORGUN DEVRİM |
Ne yazık ki, bu görüntüler hemen her yerde var, şehrin iki yüzü gibi.
Bir şehir düşün, bir tarafı çok bakımlı diğer tarafı bakımsız.
Ben böyle bir şehirde yaşıyorum. Yöneten her kim olursa olsun şehrin iki
yüzü işte. Yani bu çocukların hiçbiri ve bizler bunları yaşamayı ve görmeyi
istemiyoruz.
O güpgüzel yüreğine sağlık.
Saygılarla.