Kalbim Suya Gül

kalbim suya gül / yüzünü saklama güneşten
su ki yetişmek için o yanık toprağa
kırk yerinden çatlatırdı kayayı

kütükte nüfus memurundan kalma
devranın en belirgin kara sayfası
gün sıfır / ay sıfır yazılmış el yazması
Qeko’nun hanesinde
memur bilmez Qeko’yu
bilmez kaç mevsim kaç bahar
kaç kara gün eder bir yıl

bozuktur düzen / başıbozuk sarı mavi baş
kandırır durur geceyi / zulmün en koyu adresi
gelir ölüye çarpar memurunun kalemi
mürekkep dökülür harflerin kuyruğundan
dağılır gider kan damlar gibi toprağa
sene 1938 / iki yüzden yirmiye düşer
Qeko’nun köy hanesi
hane başı on can / on fakir insan barınır
on kimsesiz / on masum için
yollar tutulur önceden
geçitlerde karakol / içinden keklik sesleri

göğü köreltmiş duman gezinir
su kendine ağlar toprak kendine
gök boşaltır durur içini / orman yanar can cana
taş üstüne yığılır kalır fidan
kim arar yakını uzağı / kim bulur nasıl öleni
mezar taşı yok başında

sürgün üstüne sürgün / acı üstüne acı
yürek yüreğe atar durur
kalbim tut toprağı / çatlamasın
birer birer sel çıkarırken kemiği
kemik ki sahipsiz adressiz kırık dökük
kör pençelerle aceleden atılmış üst üste

gün günü, yıl yılı ezer de geçer
acı acıya, hece heceye kaynar da gelir
kör zaman ölür insandan önce
tank da yenilir toprağa / ordu da

kalbim suya gül / yüzünü saklama güneşten
güneş ki tek sığınağım evim ilacım
var git aya sor yıldızlara / çiseleyip duran yağmura
kaç zamandır bu toprak bu su
kaç zamandır anası atası Dersim’in
büyütür de yad ellere sürgün verir gözünü
uçurumlarda genç kızlar
sütten kesilip ölen bebeler yollarda
arkasında parçalanmış kaç yürek
bağrına basılmış kaç tutam saçla
ölümle kapatır doğumu
hâlâ kaç ölü sırtta kuyuda gözü açık
kaç yeni doğmuş bebek, genç yaşlı
Munzur’a bakıp ah çekmekte
kalbim suya gül / yüzünü saklama güneşten

Ercan Cengiz
(Toprak Tutsun Külümü)