ellerimi karanlığın dibine batırdım bir kere
çözüldü şiirlerim
güvercinlerin ayaklarından..
bir korku otururdu göğsümün üstüne eskiden
ben mi kaybolacaktım
sizi mi kaybedecektim..
çektim hayatın pimini mecburen
eceli öne aldım
merak etmeyin..
sakalımda yafta duran kırlaşmış yorgunlukla soğuyorum
az kaldı..
öyle ya
hak ettiğimi yaşıyorum..


siz beni
kendi dünyanıza sığdıramadınız zaten..
her ne kadar
tırnak izlerim imanınızda figür kalmışsa da
bilirsiniz ki
kahramanı yaşamayan hatıralarla evlâdır herşey
son defa sallayın başınızı öne doğru
’benim için’..


şimdi
ne kadar eşkiya kılıklı bir ukala suretimde kalsamda
bakışlarınızda..
o zaman
mutlaka anılarınızdan yüreğinize ineceğim
size söz veriyorum
tutuluğum çapraz sorgularda bile
adınızı vermeyeceğim..



Faruk Civelek